Ik hou van tekenen, schetsen, van alles maken. Ik ben niet zo’n schrijver. Ik word daarom niet altijd in mijn waarde gesnapt. Nu maak ik een manga over onderwijs, over het probleem in het onderwijs, waardoor niet alle jonge mensen gezien worden voor wie ze zijn en hoe ik denk dat dat beter kan. Ik vergelijk het met een piano. Je krijgt pianoles en je hebt veel geoefend met pianoles. Je bent een kei in Jazzmuziek, je weet er ook alles van en dan ga je naar de toets en dan krijg je vragen over Beethoven, Bach en random vragen over hun woonplaatsen of vrouwen? Je wordt helemaal niet gevraagd om muziek te maken! En dan ga je daarna wel een rangorde krijgen in wie het meest muzikaal is en wie het minst? Wie kansrijke muzikanten worden en wie niet? Wat raar. Ze willen dingen weten die er voor jou en je toekomst helemaal niet zo toe doen. Mensen met ouders die je meer hebben uitgedaagd over klassieke muziek, komen verder, ook al kunnen ze geen muziek maken.

En daar ga ik een strip over maken, om uit te leggen waarom het niet per se klopt. Want hoe kan ik nou kunstenaar worden als ik niet naar een kunstacademie kan omdat mensen mijn talent niet herkennen, maar vooral zien wat ik niet kan en niet ben? Dat is wat frustrerend.